To własnie zamówienie na ten plakat teatralny do sztuki “Gismonda” Victoriena Sardou, w wielkim pośpiechu złożone przez aktorkę Sarę Bernhardt na 1 stycznia 1895 roku, przyniosło nieznanemu dotychczas artyście sukces i sławę jednego z największych twórców secesji. Mucha miał wówczas 35 lat.
W roku 1879 nie dostał się do Akademii Praskiej. Później, w latach 1885-1886 próbował studiować na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Dopiero kiedy wyjechał do Paryża wstąpił na Akademię Julien. Zamieszkał w Paryżu i przez pewien czas dzielił pracownię z Paulem Gauguinem.
Znakiem rozpoznawczym Muchy są grafiki wyidealizowanych postaci pięknej kobiety otoczonej naręczem kwiatów i liści.
Stworzył serie obrazów drukowane na jedwabiu, które składały się z kilku grafik oscylujących wokół jednego tematu przewodniego np. pory roku, kwiaty, planety czy kamienie szlachetne – rubin, ametyst, topaz i emerald.
W 1938 rozpoczął pracę nad tryptykiem Wiek rozumu, Wiek mądrości i Wiek miłości, którego nie udało mu się skończyć. Zmarł załamany w kilka tygodni po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Pragi, po przesłuchaniu przez gestapo. Miał 79 lat.
