Wyrocznia w Świątyni Apollina w Didimie stała się równie ważna jak wyrocznia delficka. Tłumnie przybywały pielgrzymki z oddalonego o 22km Miletu. Milet był potęgą morskę, ojczyzną filozofów i centrum handlowym hellenistycznego świata.

Kapłani sprowadzeni z Delf ukończyli budowę Świątyni Apollina w Didim w VI w. p.n.e.

Zachowały w całkiem wyraźnym stanie płaskorzeźby ozdabiające kolumny.

Apollo by uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (??????? ?????????? Apóll?n Mous?gét?s). Przebywał na Parnasie, skąd zsyłał natchnienie. Apollo był najmłodszym i najprzystojniejszym bogiem spośród mężczyzn.

Antyczni greccy rzeźbiarze i architekci zauważyli, że kamień i marmur za sprawą swojego naturalnego piękna potrafią zmienić martwe budowle w dzieła sztuki.

Samo słowo marmur (ang. marble; fr. marbre, niem. marmor, wł. marmo, hiszp. mármol) pochodzi z języka greckiego.
W starożytnej Grecji ???????? (czyt. marmaron) nazywano kamień, który błyszczał, lśnił w słońcu. Słowo to ma źródłosłów w starogreckim czasowniku ???????? (czyt. marmairo), które oznacza świecić, błyszczeć.

Podczas panowania na tym terenie Cesarstwa rzymskiego (I ? IV w.) ponownie podjęto prace częściowo przebudowując świątynię. W świątyni, przy świętym źródle, przez cały ten czas pełnili swoją służbę kapłani Apollina. Dopiero za panowania cesarza Teodozjusza II zamieniona zastała na kościół i służyła chrześcijanom do 1453 roku, kiedy runęła w wyniku trzęsienia ziemi.

Wśród zachowanych ruin zachwyca bogactwo i różnorodność zdobień pokrywających bazy kolumn i głowic pilastrów. Zachowały się także fragmenty gzymsów oraz fryzu ozdobionego głowami Meduz. Większość rzeźb została wywieziona do Muzeum Brytyjskiego w Londynie.